Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/120

 — Czterdzieści. Mówię po raz ostatni. Muszę wyjechać i nie mogę tracić ani chwili.
 — Wyjechać? — myślał Żyd. — W takim razie zniknie i nie będzie mógł wrócić.
 To powiększało wartość banknotów.
 Sępi Dziób uchwycił spodnie i przyciągnął do siebie. Handlarz, nie wypuszczając ich z rąk, zawołał z męką w głosie:
 — Trzydzieści!
 — Czterdzieści.
 — Trzydzieści pięć!
 — Czterdzieści. Albo oddać rzeczy!
 — Boże Abrahama! Nie są to rzeczy pana, tylko moje, bo dam panu czterdzieści talarów.
 — Dobrze; dawać natychmiast!
 Tandeciarz powtórnie namacał banknoty, zawinął rzeczy w tobołek, odłożył i wyjął pieniądze. Chciał jak najprędzej pozbyć się cudzoziemca, aby ten nie przypomniał sobie o banknotach.
 — Tak, oto czterdzieści talarów, — rzekł wreszcie. — Cała kupa pieniędzy za takie łachmany. Jesteśmy gotowi. Łaskawy pan może iść.
 Sępi Dziób roześmiał się Żydowi prosto w twarz.
 — Tak, jesteśmy gotowi, — mogę iść. Zdarł pan ze mnie słono, ale się nie targowałem, ponieważ to nie przystoi gentlemanowi. A więc jesteśmy skwitowani! Dozobaczenia.
 — Dozobaczenia, panie.
 Zaledwie Sępi Dziób zniknął, otworzyły się drzwi w głębi. Tam było mieszkanie handlarza. Do sklepu weszła jego żona.

116