Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/121

 — Lewileben! — zawołała, załamając ręce. — Co ty zrobiłeś? Wielkie, okropne głupstwo!
 Handlarz zamknął szybko od wewnątrz sklep i spojrzał w zakłopotaniu na twarz żony.
 — Co? Ja miałem zrobić głupstwo?
 — Tak; okropne! Dałeś za te łachmany czterdzieści talarów. Byłeś warjat w twojej głowie.
 — Nie; byłem bardzo sprytny. Zrobiłem przecież bardzo dobry interes.
 Twarz żony rozjaśniła się natychmiast.
 — Słyszałam każde słowo. Co to był za człowiek?
 — Czy ja wiem? Czy ja się pytałem? To był gliniany golem. Kupił najgorsze rzeczy za zwarjowane ceny.
 — A ty kupiłeś te szmaty, które nie są warte dziesięć groszy, za jeszcze bardziej zwarjowaną cenę!
 — Kobieto, co ty się na tem rozumiesz! Te szmaty są warte wiele razy po czterdzieści talarów.
 — Bo są z wełny leniwców, co?
 — Leniwców? Śmiej się z tego, Saraleben! Oszukano tego człowieka.
 — To zwykła wełna? I ty dałeś czterdzieści talarów? Czy chcesz, aby cię zamknięto w domu, gdzie warjaci mają letnie mieszkanie?
 — Saraleben, żal mi ciebie. Te rzeczy są warte sto czterdzieści talarów. Zaraz ci dam dowód. Sięgnij do kieszeni!
 Wskazał kieszenie w spodniach.
 — Co to jest? — zapytała, ociągając się.
 — Włóż rękę! Patrz, co znajdziesz!

117