Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/122

 Wetknęła rękę i rzekła:
 — Papier.
 — Tak. Wyjm!
 Spoglądał z niecierpliwością na jej ręce, w których ukazało się kilka kawałków papieru.
 — Co to? — zapytał.
 Obejrzała papier.
 — Pokrojona gazeta.
 — O, Manasze i Efraim! Wskazałem ci niewłaściwą kieszeń. Tu sięgnij, prędko, prędko, Saraleben!
 Wskazał drugą kieszeń.
 — Nic — rzekła, włożywszy rękę.
 Handlarz zbladł.
 — Nic? — wykrztusił — Nic tam niema?
 — Zupełnie nic.
 — A w tamtej kieszeni?
 — Kawałki gazety.
 Sam zaczął szybko szperać w kieszeniach. Nie znalazł nic. Ze strachu wypuścił spodnie z rąk.
 — Boże Sprawiedliwy! — zawołał. — Oszukano mnie! Jestem kapores, jestem plajte na czterdzieści talarów!
 Tak osłabł, że musiał usiąść na krześle. Ona natomiast wyciągnęła ręce.
 — Co jesteś? Kapores i plajte na czterdzieści talarów? Nie. Kapores twój rozum, a plajte twój mózg!
 — Saraleben! — rozpaczał. — Miał przecież przeszło dwieście banknotów w kieszeni.
 — Banknoty? Same banknoty?

118