Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/125

guncja długo będzie pamiętała Sępiego Dzioba — mruczał. — Szkoda tylko, że nie wiedzą, kto jestem; wszak podróżuję incognito.
 Jego incognito nie miało trwać długo. Na rogu zjawił się policjant. Zobaczywszy dziwaka i tłum za nim biegnący, zatrzymał się na chwilę, a następnie podszedł do Amerykanina i uchwycił go za ramię.
 — Stop! Ktoś taki?
 Sępi Dziób przystanął i obejrzał policjanta.
 — Pffttf! — strzelił mu koło nosa. — Ja? — zapytał następnie. — Kim jest on?
 — Jestem stróżem porządku.
 — Dobrze. Jesteśmy kolegami. Jestem strażnikiem leśnym.
 — Mydlenie oczu! Czy wie, że ma mi odpowiadać na wszelkie pytania?
 — Czy nie doczekał się na pytanie odpowiedzi?
 — Tak. Ale jakiej! Skąd pochodzi?
 — Stamtąd.
 — Stamtąd? Co to ma znaczyć?
 — No, że nie jestem stąd.
 — Człowieku, powściągaj język, bo będę musiał cię zaaresztować! Jakże się nazywasz?
 — Sępi Dziób.
 Teraz policjant rozwścieczył się na dobre.
 — Żarty nabok! Skąd przybywa?
 — Stamtąd — Sępi Dziób wskazał poza siebie.
 — A dokąd idzie?
 — Tam — wskazał przed siebie.
 — Niech nie kpi! Jest moim więźniem.
 — Ach! Nieźle. A jeśli się sprzeciwię?

121