Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/132

 Obejrzał trappera napół zdumionym, napół rozweselonym wzrokiem.
 — Do pioruna, co za straszydło przyprowadziłeś? — zapytał z uśmiechem komisarza.
 — Żywa zagadka, której rozwiązanie wnet nastąpi, — odpowiedział zapytany, poczem zwrócił się do trappera: — Powie mi przedewszystkiem, kim właściwie jest?
 Myśliwy wzruszył ramionami.
 — Przedewszystkiem muszę wiedzieć, czy jest pan człowiekiem, któremu mogę udzielić informacyj.
 — Niech piorun trzaśnie! Czy nie słyszał, że jestem komisarzem?
 — Tak; ale nie wierzę.
 — To wesołe. Czemu wątpi?
 — Ponieważ myślę, że komisarzem może być tylko człowiek, który potrafi uprzejmie rozmawiać z ludźmi.
 — Tak? A zatem jestem nieuprzejmy wobec niego?
 — Hm! Chcę tylko zwrócić uwagę, że jestem przyzwyczajony traktować ludzi tak, jak mnie traktują. Odtąd będę tak do pana mówił, jak pan do mnie. A więc niech wybiera między on a pan.
 Były wojskowy gładził brodę.
 — Przeklęty chłystek! — rzekł. — Co to za puzon? Zapewne muzykus uliczny.
 Komisarz odpowiedział z uśmiechem:
 — A więc artysta! Uszanuję to stanowisko i chwilowo będę się posługiwał szanownym pan. — I, zwraca-

128