Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/133

jąc się do trappera: — Mam honor przedstawić się panu jako komisarz policji v. Ravenow.
 — Dziękuję — odpowiedział chłodno Sępi Dziób.
 — A pan, mój panie? — zapytał komisarz.
 — Zanim odpowiem, muszę wiedzieć, kim jest ten drugi pan.
 — Ach, jest pan piekielnie ciekawy! Ten pan jest moim bratem. Porucznik rezerwy v. Ravenow.
 — Nie pracuje w policji?
 — Nie.
 — Muszę prosić, aby wyszedł.
 — Niech piorun trzaśnie! — zawołał porucznik, zrywając się z krzesła. — Ile zuchwałości tkwi w takim człowieku!
 Komisarz ściągnął brwi i rzekł surowym tonem:
 — Nie żądaj pan za wiele! Ja decyduję, kto ma zostać, a kto wyjść.
 — Dobrze; więc proszę, aby mnie pan zwolnił. Nie pozwolę się przesłuchiwać wobec obcego człowieka.
 — Dobrze! Zwolnię pana i odprowadzę do celi, gdzie będziesz miał dosyć czasu, aby się zastanowić.
 — W takim razie żądam, aby mnie zameldowano u dyrektora policji. Bezwarunkowo dowiem się, czy mogą mnie więzić z tego powodu, że nie pozwalam się wysłuchać w obecności niepowołanego.
 Porucznik chrząknął i zawołał:
 — Zamknij go i każ wychłostać!
 Trapper podszedł doń i zagroził, podnosząc prawą rękę jak do uderzenia:
 — Powiedz jeszcze słówko, chłystku, a dosta-

129