Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/134

niesz w gębę, że ci się nos wyda balonem! Jeśli przypuszczasz, że możesz tu rozkazywać, bo jesteś oficerem i bratem człowieka, który pragnie mnie wysłuchać, to mylisz się bardzo. Nie pozwolę się nastraszyć, zrozumiano?
 Porucznik szybko cofnął się o krok i spojrzał na brata.
 — Co znowu! Mam nadzieję, że tego bezwstyd...
 — Stój! — przerwał komisarz. — Ani słowa więcej, jeśli nie chcesz się zapoznać z pięściami takiego — no... tego człowieka! To prawda; nie mogę go wysłuchać w twojej obecności. Proszę cię zatem, abyś na kilka minut wyszedł. Załatwię się z nim szybko.
 — Ach! Mam ustąpić przed tym człowiekiem? — zapytał gniewnie porucznik.
 Komisarz wzruszył ramionami.
 — Obowiązek służbowy — rzekł.
 — Więc nie powinieneś się dziwić, jeśli zupełnie, a nietylko chwilowo, cię pożegnam. Nasza sprawa, jak sądzę, jest już wyczerpana?
 — Nie mogę nic więcej dodać.
 — Więc pozwól, że cię pożegnam!
 Nie czekając na odpowiedź, wyszedł z dumnie podniesioną głową. Ten butny arystokrata nie mógł zrozumieć, że musi ustąpić z drogi włóczędze. Z właściwą sobie pychą dał to odczuć bratu, gniewnie opuszczając biuro. —
 Komisarz zdołał się pohamować.
 — Strzelba pana! — rozkazał.

130