Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/135

 Trapper wyciągnął strzelbę z futerału i podał komisarzowi:
 — Oto ona.
 — Pozwolenie na broń!
 — Służę!
 Sępi Dziób wyciągnął z kieszeni dokument i podał urzędnikowi. Był wystawiony na posiadacza, a zatem nie wspominał nazwiska Sępiego Dzioba.
 — Otwórz pan torbę! — rozkazał komisarz policjantowi.
 Policjant wyciągnął z torby przedewszystkiem sakiewkę, która wydawała się bardzo ciężka. Skoro ją otworzył, okazało się, że pełno w niej złotych monet.
 — Skąd pan wziął te pieniądze? — zapytał urzędnik.
 — Zarobiłem — odpowiedział zwięźle myśliwy.
 — Czem? Muszę wiedzieć, gdyż tyle złota nie bardzo licuje z wyglądem pana.
 — Czy mój wygląd ma być również złoty?
 — Nie strój pan żartów. Może pan drogo zapłacić! Co jeszcze jest w tym worku?
 — Tu? Dwa rewolwery — rzekł policjant.
 — Ach! Znów broń!
 — Tak. A tu wielki nóż.
 — Pokazać!
 Komisarz zbadał nóż, następnie rzekł:
 — Co to za plamy na klindze? Czy krew?
 — Ludzka krew.
 — Niech piorun trzaśnie! Zabił pan człowieka?
 — Tak. Wielu.

131