Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/136

 — Gdzie?
 — W rozmaitych miejscach.
 — Kim byli?
 — Nie zwracałem na to uwagi. Ostatni był oficerem.
 Ravenow obejrzał go, jak straszydło.
 — Człowieku! — zawołał. — Ośmiela się pan wyznać tak spokojnie? Każę pana zakuć w kajdany! Posterunkowy, szukać dalej!
 Policjant wyciągnął rozmaite części garderoby, wyrobione z najlepszych materjałów, upiększone złotemi i srebrnemi sznurami, albo galonami.
 — Cóżto jest? — zapytał komisarz.
 — Ubranie — odpowiedział trapper.
 — Skąd je wziął?
 — Kupiłem.
 — Te sznury i galony są prawdziwe; kosztują wiele pieniędzy. Muzykant nie ma środków na kupno takich maskaradowych ubiorów.
 — Kto mówi, że to strój maskaradowy?
 — Każdy widzi.
 — Pah! Ten każdy musi być bardzo głupi. A kto panu powiada, żem jest muzykantem?
 — Ten puzon pana.
 — O, ten puzon nic nie powiedział! Nie wydał jeszcze ani jednego dźwięku. Kupiłem go dopiero pół godziny temu w Moguncji u Lewi Hirsza, tak samo zresztą, jak strój, który noszę.
 — Ale co pana skłoniło do takiego przebrania?
 — Podoba mi się; to wystarczy.
 — Jak się pan nazywa?

132