Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/138

 — Tak jest. Scoutem Juareza, prezydenta Meksyku.
 — Naturalnie, że wiem, kim jest Juarez.
 — No, oto jeszcze jeden papier.
 Komisarz po przeczytaniu dokumentu przybrał zakłopotaną minę.
 — Człowieku! — zawołał. — To nader gorące polecenie prezydenta, napisane po angielsku i francusku.
 — Słusznie. A czy zna pan niejakiego sennora, a raczej pana v. Magnusa?
 — Ma pan na myśli pruskiego przedstawiciela w Meksyku? Cóż takiego?
 — Oto!
 Sępi Dziób podał czwarty dokument. Komisarz przeczytał, jeszcze raz obejrzał trappera i rzekł:
 — Paszport, wydany przez tego urzędnika. Skąd pan zna pana v. Magnusa?
 — Byłem u niego na obiedzie.
 — Jako zaproszony gość? Ale panie kapitanie, muszę panu powiedzieć, żeś mnie poprostu za nos wodził! Ten strój to chyba meksykański?
 — Tak; zwykle jestem ubrany mniej niż skromnie, ale kiedy przychodzi się do posła pruskiego, wkłada się coś lepszego. Rozumie pan chyba?
 — Czy wolno pana zapytać, co go sprowadza do Niemiec?
 — Sprawy rodzinne i polityczne.
 — Rodzinne? Czy pan ma tu krewnych?
 — Nie krewnych, lecz znajomych.
 — Gdzie?
 — W Reinswaldenie.

134