Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/139

 — Ach, znam tamtejszych mieszkańców. Kogo pan ma na myśli?
 — No, hrabiego Rodriganda i jego rodzinę.
 — Pioruny! Skąd ich pan zna?
 — Ja? Stąd, skąd oni mnie znają.
 — Ach, proszę wybaczyć, — to prawda — nie mam prawa pytać o sprawy prywatne. Ale mówił pan także o sprawach politycznych. Co mam przez to rozumieć?
 — Misję, o której tu, oczywiście, nie będę mówił.
 — Dobrze. Ale czy mogę wiedzieć, dokąd się pan udaje?
 — Do Berlina.
 — Ach! W tajnej misji?
 — Być może. Widzi więc pan, że nie mogłem odpowiadać w obecności brata pana.
 — Stanowczo. Proszę o wybaczenie.
 Dokumenty były niewątpliwie prawdziwe. Komisarz uprzytomnił sobie, że sprawa może mieć dla niego i dla jego podwładnych przykre następstwa. Dlatego poprosił o wybaczenie. Ale przecież nie dotarł jeszcze do jądra pestki.
 — Był pan w Reinswaldenie i rozmawiał z państwem?
 — Tak. Ze wszystkimi.
 — Mój Boże! W tym oto stroju?
 — Kupiłem te rzeczy dopiero niedawno, w Moguncji.
 — Ach! Przedstawił się pan w narodowym stroju meksykańskim.

135