Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/140

 — Boże uchowaj! Nie robiłem z siebie widowiska.
 — Więc co pan nosił?
 — Ten ubiór, albo coś podobnego.
 Sięgnął do worka i wyciągnął odzież, bliźniaczo podobną do jego ubioru w Reinswaldenie: starą bronzową kurtkę wełnianą i spodnie, które od wielu lat nie stykały się z rękami praczki.
 Urzędnik odstąpił o kilka kroków.
 — W tych szmatach? Czy jest pan roztropny?
 — Hm. Dosyć.
 — Ale ma pan wszak dosyć pieniędzy, aby ubrać się inaczej!
 — Uczyniłem to właśnie.
 — To, co teraz pan nosi? To jest jeszcze śmieszniejsze! Nie mogę pana zapewnić, czy nie będzie pan po raz drugi zatrzymany, i radzę panu naprawdę, abyś się przebrał.
 — Nie czynię nic złego. Czyż człowiek nie ma prawa ubierać się tak, jak mu się podoba?
 — Owszem, o ile nie zakłóca spokoju publicznego.
 — No, więc pragnę skorzystać z tego prawa. Jakże tam z celą więzienną?
 — Skoro się pan wylegitymował, nic. Jest pan wolny.
 — Pięknie. Chcę panu podziękować za przyjemną rozmowę. Czy wie pan, czemu się nie przebieram? Dla przyjemnych rozmów. Jestem figlarzem i nic nie sprawia mi takiego zadowolenia, jak kpiny z innych. Adios, sennor commissario!

136