Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/17

żało wyprzedzić przeciwnika. Oczywiście, nie z taką różnicą czasu, aby to mogło ujść za nieuczciwość, trzeba więc było o sekundę wcześniej spuścić kurek. Major zaczął liczyć:
 — Raz — dwa — trzy!
 Padły strzały.
 — Panie Boże! — zawołał jednocześnie pułkownik i odstąpił o kilka kroków.
 Pistolet upadł na ziemię. Lewą ręką uchwycił się za prawą.
 — Ugodzony? — zapytał sekundant.
 — Tak, w rękę, — jęknął pułkownik.
 Lekarz podszedł i zaczął badać ranę. Potrząsnął głową i spojrzał na Kurta, który stał wciąż na stanowisku.
 — Zmiażdżona, całkowicie zmiażdżona, — oświadczył, nożycami prując rękaw do łokcia. — Kula przebiła rękę, rozerwała przegub i wdarła się do przedramienia. Tu przerwała żyły i wyszła przez ubranie. Chyba upadła niedaleko stąd.
 — Czy można rękę uleczyć? — zapytał ze strachem pułkownik.
 — Nie, trzeba amputować.
 — A zatem niezdolny do służby? — zapytał Kurt.
 — Najzupełniej! — odpowiedział doktór.
 — Mogę więc opuścić stanowisko — oświadczył zwycięzca.
 Rzucił pistolet i odszedł. Różyczka oczekiwała go z błyszczącemi oczami. Cały świat dumy malował się w jej spojrzeniu.
 — Znowu zwyciężyłeś! — rzekła stłumionym, ale ra-

13