Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/21

zaglądało do okna i objęło ją ciepłemi promieniami. Położyła mu rękę na ramieniu i rzekła:
 — Drogi Kurcie, czy wiesz, że jestem z ciebie zadowolona? Naraziłeś dla mnie życie, dlatego pragnę wykupić talizman, jeśli tego sobie życzysz.
 Wyjął z pod munduru kokardkę i podał.
 — Oto ona, Roseto.
 — A oto pocałunek.
 Położyła rączki na jego plecach, zbliżyła usta do jego warg i złożyła pocałunek, krótki i ostrożny.
 — A, to jest pocałunek? — zapytał nieco rozczarowany.
 — Myślę — roześmiała się. — Czy to było co innego?
 — Był to pocałunek, ale taki, jakim się naprzykład całuje ciotkę, która ma szpetny, długi nos i kilka na nim pigmentów.
 — Czy wiele ciotek całowałeś, że wiesz tak dokładnie?
 — O nie, gdyż stare ciotki całuje się niechętnie.
 — A kogo chętnie?
 — Młode, śliczne Różyczki.
 — Idźże, nie mów mi tego! Muszę cię za to ukarać. Nie chcę wcale twego talizmanu. Bierz go zpowrotem!
 Schwycił szybko kokardkę, położył na stole za sobą i rzekł z poważną miną:
 — Ale to nie uchodzi tak prędko!
 — Cóż takiego, drogi Kurcie?
 — Zwrócenie talizmanów. W tak ważnych sprawach trzeba postępować słusznie i bez egoizmu.

17