Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/23

nak jego to twarz i jego oczy. Czy może dlatego zdawało się jej, że jej dusza przeszła do niego? Ujął ją za ręce, spojrzał głęboko w źrenice i rzekł miękko:
 — Widzisz, moja droga Różyczko, to był pocałunek.
 Odzyskała swobodę. Zapytała kokieteryjnie:
 — Nie tak, jak się całuje ciotkę?
 — Starą!
 — Z długim nosem!
 — I z wielu pigmentami!
 Roześmieli się oboje, serdecznie ubawieni plastycznym obrazem starej ciotki. Różyczka zapomniała o pojedynku i o tem, że jest wnuczką hrabiego. Kurt zapomniał, że jego ojciec był tylko sternikiem, a wszystkiemu było winne jej miłe szczebiotanie. Różyczka pierwsza zdała sobie sprawę z rzeczywistości.
 — Teraz odchodzę — rzekła, jakgdyby się usprawiedliwiając.
 — O, jaka szkoda, — ubolewał, jakgdyby miał prawo żądać jej dłuższej obecności.
 — Tak być musi. Dowidzenia, drogi Kurcie!
 — Dowidzenia, moja droga Różyczko! Spróbuję trochę się przespać i na pewno będę o tobie śnił.
 — A opowiesz mi sen?
 — Chętnie! — —
 Kiedy się rozstali, stanął pod drzwiami i, rękę trzymając na sercu, mówił:
 — O, jakże kocham, jakże ją kocham!
 A ona stała za drzwiami swego pokoju i szeptała:

19