Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/40

łem tylko zauważyć szkatułkę, z której zwisał jakiś klejnot.
 — Jak dawno to było?
 — Prawie trzy lata.
 — Od tego czasu przeniósł zapewne klejnoty gdzie indziej, łatwo się tego domyślić — rzekł Kurt, usiłując nadać sobie pozory obojętności. Podejrzewał jednak, że te klejnoty mogą pozostawać w jakimś związku z przeznaczonemi dlań skarbami meksykańskiemi, które w tajemniczy sposób zniknęły.
 Platen nie spostrzegł niezwykłego zainteresowania Kurta i odpowiedział ze śmiechem:
 — O nie. Widocznie nie ma drugiej skrytki, gdyż musiałem mu przyrzec, że dochowam sekretu. To uroczyste zapewnienie dałem dla żartu. Nie sądzę, abym je łamał, opowiadając ci o tem, bo potrafisz dochować tajemnicy tak pewnie, jak ja.
 Kurt wyjrzał przez okno i odparł:
 — A gdybym chciał zostać włamywaczem?
 — No, nie wierzę.
 — Przynajmniej, aby obejrzeć te klejnoty.
 — Poco? Naco ci się to może przydać?
 — Bardzo, albo wcale nie, zależnie od okoliczności. Nie zdajesz sobie nawet sprawy, jaką wagę posiada dla mnie ta wiadomość.
 — Zdumiewasz mnie! — zawołał Platen. — Co cię to obchodzi, czy wuj mój ma klejnoty, czy nie?
 — Drogi Platenie, ojciec mój wyjechał swego czasu do Meksyku i spotkał tam brata. Ten zaś w pewnych okolicznościach, o których ci później opo-

36