Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/41

wiem, dostał skarb, składający się ze starych, cennych meksykańskich klejnotów.
 — Do licha, to zaczyna mnie zaciekawiać.
 — Obaj bracia przebywali u pewnego hacjendera, którego córka była narzeczoną mego stryja. Ruszyli na wyprawę wojenną i od tego czasu zginęli. Stryjek połowę tego skarbu przeznaczył dla mnie. Miano mi przesłać te rzeczy, spieniężyć je tutaj na koszta mego wychowania oraz na kapitał dla mnie i moich.
 — Szczęśliwiec! — uśmiechnął się Platen.
 — Pomyślał właśnie o tem stary hacjendero, kiedy obaj bracia zginęli i nie dawali o sobie znaku życia. Upłynęły lata, a nie dostał żadnej wiadomości. Wziął tedy moją część i zawiózł do stolicy, gdzie przekazał ją Benito Juarezowi.
 — Prezydentowi?
 — Tak; wówczas był jeszcze najwyższym sędzią. Juarez przyrzekł przesłać te rzeczy pod pewną opieką do Niemiec.
 — Skąd wiesz o tem?
 — Poznałeś u nas miss Dryden. Jej ojciec był wówczas posłem angielskim w Meksyku i znał dobrze owego hacjendera. Ten chciał właściwie przekazać skarb Drydenowi, ale ponieważ wstąpił najpierw do Juareza i mówił z nim o tem, sam sędzia zaproponował zająć się przesyłką, gdyż dawało to większą gwarancję. Kazał hacjenderowi załączyć list; ponieważ jednak starzec z trudem pisał, przeto wyręczyła go miss Dryden.
 — I list został wysłany?
 — Tak, wraz z klejnotami, — skinął Kurt. —

37