Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/50

 — To posiada wartość wielu miljonów! — zawołał drżącym głosem. — Gdybyż to wszystko do mnie należało!
 — Takiego bogactwa doprawdy nie spodziewałem się! — wyznał Platen. — Łatwo zrozumieć, jak uczciwy człowiek mógł zostać złodziejem. Czy to robota meksykańska?
 — Pewnie! — odpowiedział Kurt. — Spójrz!
 Przypatrzyli się dokładniej i przekonali, że Kurt ma słuszność. Platen westchnął ciężko i szepnął:
 — Drogi Ungerze, twoje podejrzenie było słuszne. Mój wujek mógł zarobić pojedynczy pierścień, lub kolję, ale takiego skarbu nie mógł posiąść drogą uczciwą.
 — Nie możemy go jeszcze potępiać — odpowiedział Kurt. — Kto wie, w jaki sposób posiadł te skarby? Ach, cóżto?
 Szperając w szkatułce, natrafił na dnie na coś białego. Były to dwa listy. Otworzył jeden i spojrzał na podpis.
 — Benito Juarez! — zawołał. — To list najwyższego sędziego!
 — A więc niema złudzeń — odezwał się Platen. — Proszę cię, odczytaj ten list!
 — Czy rozumiesz po hiszpańsku?
 — Nie.
 — A więc przetłumaczę ci; list jest pisany po hiszpańsku.
 Kurt podszedł do światła i przeczytał co następuje:

46