Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/62

 — Pod zegarem szwarcwaldzkim.
 — Prze...
 Przekleństwo ugrzęzło mu w gardle. Wyglądał tak, jakby dostał cios w ciemię.
 — Widzi pan, że jestem niemal wszechwiedzący — dodał Kurt. — Zamierzam znane nam dokumenty wydać panu v. Bismarckowi. Czy zechce pan dać je dobrowolnie, czy nie?
 — Nie wiem nic o dokumentach.
 — Dobrze, a więc poszuka się w skrytce pod zegarem i znajdzie się nietylko te dokumenty.
 — Cóż jeszcze?
 — Zbiór klejnotów, które zostały nieprawnie przywłaszczone, a których prawy właściciel stoi oto przed panem. Nie chce się pan przyznać?
 Wallner zachwiał się na nogach; musiał się trzymać poręczy.
 — Jestem zgubiony! — jęknął.
 — Jeszcze nie — mówił Kurt. — Każdy błąd można wybaczyć, skoro go winny wyzna i żałuje. Zatrzymał pan moją własność, to panu wybaczę, o ile mi pan ją zwróci. A i to drugie można naprawić. Pan v. Platen nie mógłby służyć jako krewny człowieka, który winien jest zdrady państwa. Przez wzgląd na mego przyjaciela poszukam jakiegoś wyjścia.
 — Zdrady państwa? — zapytał zdumiony Platen.
 — Niestety, tak, — odpowiedział Kurt. — Pomów z wujkiem. Ja tymczasem przejdę do drugiego pokoju.
 Nie dodając słowa, wyszedł do sąsiedniego pokoju. Usiadł na krześle i czekał. Słyszał ich głosy, to

58