Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/66

bym tysiąckrotnie, aby twój ojciec powrócił. Czyń z temi klejnotami, co chcesz; nie mogę na nie patrzeć.
 Oddał jej paczkę papierów, o których kapitan nie powinien się był dowiedzieć, ale szkatułkę zaniósł do niego. Opowiedział mu, co uznał za właściwe, i pokazał zawartość.
 — Do pioruna, teraz chłopak nosa mi będzie zadzierał! — mruknął Rodenstein. — Bogactwo wbija w pychę.
 — Nie mnie, drogi ojcze chrzestny, — zapewnił z uśmiechem Kurt.
 — No, niech i tak będzie. Ale co poczniesz z temi rzeczami, hę?
 — Podaruję wszystkie.
 — Chłopcze, oszalałeś!
 — Nie oszalałem, a jednak podaruję te klejnoty. Różyczka dostanie ten cały skarb.
 — Różyczka? Hm, ta myśl jest niezła. Ale czemu właśnie ona?
 — Gdyż ona jedna jest tak piękna i dobra, że może nosić takie skarby.
 Oczy jego zabłysły, co zwróciło nawet uwagę starego kapitana, który w sprawach sercowych był ciemny jak tabaka w rogu. Uśmiechając się, zagroził palcem:
 — Ty, zdaje się, jesteś zakochany, człowieku! Nie wyprawiaj głupstw. Jeśli już koniecznie chcesz się unieszczęśliwić, to wyszukaj sobie innego frasunku. Różyczka leśna nie jest dla ciebie. Rośnie za wysoko.
 — Drogi opiekunie, mogę się po nią wspiąć.

62