Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/71

brzmiały może zbyt śmiało; rumieniec oblał jej wdzięczną twarzyczkę.
 Matka pogłaskała ją po policzkach i rzekła:
 — Kurt ma wszelkie warunki do wybicia się, a poza tem wiele szczęścia. Jestem przeświadczona, że będą o nim mówić. Ale, drogi Kurcie, co zamierzasz począć z tymi klejnotami?
 — Zapytał mnie o to pan kapitan — rzekł z uśmiechem.
 — I coś mu odpowiedział?
 — Powiedziałem, że chciałbym je podarować naszej różyczce leśnej.
 Wszyscy się roześmieli. Różyczka znowu oblała się purpurą, a Roseta, jej matka, zapytała:
 — A cóż odpowiedział ten poczciwy, stary wojak?
 — Hm, powiedział, że nie powinienem sobie obiecywać rodzynek, gdyż nie jestem tym, który mógłby coś podarować Różyczce.
 — Miał chyba to na myśli, że takiego skarbu nie powinno się ofiarowywać nikomu, lecz dobrze strzec. Będziemy wszyscy nad nim czuwali. — —
 Kiedy Kurt znalazł się w swoim pokoju, cichutko zapukano do drzwi. Różyczka wsunęła główkę.
 — Kurcie, czy naprawdę chciałeś mi to podarować?
 — Tak, Różyczko, — odpowiedział.
 — Przechowuj klejnoty starannie, bo później będę musiała wziąć.
 — Nikt inny, tylko ty.

67