Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/79

niemi uwagi. Pracował dalej, dopóki przybysz nie stanął tuż za nim.
 Ten przedewszystkiem podniósł porzuconą na ziemi strzelbę, obejrzał ze zdziwieniem i rzekł:
 — Niech piorun trzaśnie! Co też wpadło temu przeklętemu drabowi do głowy!
 Teraz dopiero Sępi Dziób odwrócił głowę.
 — Co mnie opadło? Wszak pan widzi.
 — Tak, widzę. Zastrzelił kozła!
 — No, czy miałem przepuścić tak piękną zwierzynę?
 — Drabie, czy oszalał?
 — Oszalał? Ba! Pffttf!
 — Do sto par fur beczek furgonów bataljonów! Co tego opada? Czy uważa mnie pan za holenderską spluwaczkę?
 — Nie, ale za arcygrubjanina. Mówię do niego pan, a on do mnie przez on! Niech mnie powieszą, jeśli to ma być uprzejmość.
 — Uprzejmość, czy nieuprzejmość, ale, że powieszą, to nie ulega wątpliwości.
 — Ach! Kto?
 — Niech to sobie rozważy, a sam zrozumie. Czy nie wie, że strzelanie do dziczy jest przestępstwem?
 Sępi Dziób tak szeroko otworzył usta, że pokazał trzydzieści dwa wspaniałe zęby.
 — Do pioruna! O tem, Bóg jeden wie, nie pomyślałem nawet.
 — Tak, wierzę. Tacy hultaje dopiero w dybach myślą o karze. Kim jest?
 — Ja? Hm! Kimże pan jest?

75