Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/83

zawołał weterynarz. — Jeszcze w życiu nie trzymałem flinty w ręku.
 — Ale przy skroni — rzekł Sępi Dziób. — Mogę tego dowieść; śledztwo wyjaśni wszystkie okoliczności.
 Wówczas Ludwik zwrócił się do niego poważnie:
 — Czy mówi prawdę? Czy może przysiąc?
 — Tysiąckrotnie.
 — W takim razie nic na to nie poradzę, doktorze. Jestem zmuszony aresztować pana jako kłusownika.
 Weterynarz cofnął się przerażony.
 — Na miłość Boską, żartuje pan chyba! Jestem niewinny, jak słońce na niebie.
 — Śledztwo wykaże. Jest pan moim więźniem.
 — Więźniem? Niebiosa, uciekam!
 Chciał zmykać, ale Ludwik pochwycił go wporę.
 — Aha, więc to się święci? — krzyknął. — Chciał drapnąć? Tym odruchem przyznał się do winy. Zwiążę was, abyście nie mogli zbiec.
 — To mi się podoba — rzekł Sępi Dziób. — Nie chcę być jedynym oskarżonym. Jeśli postąpi pan sprawiedliwie, chętnie pozwolę się skrępować.
 — Przyznaję, że nie brak panu roztropności. Dajże pan ręce. Tu mam sznur.
 — Ale przysięgam na wszystkich świętych, żem niewinny! — zapewniał weterynarz. — Ten łotr chce mnie zgubić!
 — To się okaże — mruknął Ludwik.
 — Nie będzie pan chyba ciągnął mnie do Reins-

79