Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/86

humorze. Dlaczego, nie mógłby sam określić. Przecież dopiero przed paroma dniami przybył list Sternaua z nad Rio Sabinas i wywołał nieopisaną radość.
 Rozległy się w korytarzu szybkie kroki. Ludwik wszedł i stanął w drzwiach w tragicznej postawie, oczekując zapytania kapitana.
 — Z czem przychodzisz? — zapytał nadleśniczy mrukliwie.
 — Z kłusownikami! — brzmiała krótsza jeszcze odpowiedź.
 Stary podniósł się szybko.
 — Kłusownicy? — zapytał. — Czy dobrze słyszę?
 — Według rozkazu, panie kapitanie. Dwóch kłusowników.
 — Święty Hubercie, nareszcie dwóch! — rzekł stary. — Oto woda na mój młyn. Każę rozpiąć na matach i tak wyciągnąć, że gnaty będą sięgały od Wrocławia do Londynu. Gdzie ich masz?
 — Na dole, w szopie. Siedzą spętani pod strażą dwóch ludzi.
 — Kto ich schwytał?
 — Ja sam.
 — Ty sam? Ach! Gdzie?
 — Na trakcie mogunckim.
 — Opowiadaj!
 — Spadł śnieg, panie kapitanie; udałem się w drogę, aby obejść z samego rana obwody. Chodziłem właśnie wzdłuż traktu, gdy rozległ się wystrzał z obcej strzelby, co natychmiast zmiarkowałem. Szybko się zbliżyłem i zobaczyłem huncwota, który klęczał

82