Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/9

I

OKO W OKO

Uczestnicy pojedynków nie czekali końca balu.
 Wrócili do siebie, aby się przygotować do rozprawy. Kurt siedział w swoim pokoju, zaczytany w dziele znakomitego jenerała v. Glausewitza.
 Nastał poranek; brzask zmącił światło lampy. Zapukano cicho do drzwi. Na zaproszenie weszła Różyczka, gotowa do wyjazdu.
 — Dzieńdobry, Kurcie! — powitała go, wyciągając rękę. — Czy spałeś?
 — Nie — odpowiedział.
 — Czy sporządziłeś testament? — zapytała żartobliwie.
 Odezwał się poważnym tonem:
 — Moja droga Różyczko, wynik pojedynku nawet dla najlepszego szermierza i strzelca jest zawsze niepewny. A jeśli się wychodzi zwycięsko, to przygnębia myśl, że się zabiło lub zraniło człowieka.
 — Słusznie, drogi Kurcie. Ale nie jestem zaniepokojona. A co się tyczy twoich przeciwników, to możesz mieć spokojne sumienie. Słyszałeś, że pragną twej śmierci.
 — Ale ja ich nie zabiję.
 — Proszę cię jednak bardzo, abyś dla zbytniej<references>

5