Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/91

 — Czem byłeś poprzednio?
 — Kapitanem.
 — Korsarzem, nieprawdaż?
 — Tak — odpowiedział spokojnie Sępi Dziób.
 — Niech cię djabeł ujeżdża, ty wyrodku piekielny! Henrico Landola! Ach, że też nareszcie mamy tego bandytę! Ale człowieku, jak się zszedłeś z weterynarzem?
 — Sporządzał dla mnie trucizny, gdy miałem kogoś otruć.
 Karlik z przestrachu skoczył jak oparzony.
 — Wszystkie dobre duchy, to fałsz! Ani słowa prawdy!
 — Spokojnie, trucicielu! — huknął kapitan. — Dziś jest dzień zemsty. Dziś ja sądzę! Dziś będą zdemaskowani ci, których nikt nie mógł zdemaskować. Henrico Landola, ilu ludzi otrułeś?
 — Dwustu sześćdziesięciu dziewięciu.
 Zląkł się nawet kapitan. Ogarnęła go zgroza.
 — Szatanie! — jęknął niemal. — Tylu, tylu! Dlaczego?
 — Ten weterynarz nie chciał inaczej. Musiałem — inaczejby mnie zgładził ze świata.
 — Jezusie drogi, Jezusie! — krzyczał lekarz. — To kłamstwo!
 Sępi Dziób wzruszył ramionami.
 — Oczywiście, że łże. Dawniej był najbardziej krwiożerczym ze wszystkich moich rozbójników morskich. Mogę tego dowieść.
 — Człowieku, jesteś potworem! Zawsze zajmowałem sią tylko leczeniem zwierząt.

87