Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/92

 — Spokojnie, nie cyganić! — rozkazał nadleśniczy. — Dopiero od dwóch lat przebywa pan w tej miejscowości. To się zgadza.
 — Ale byłem poprzednio w Elberfeldschenie.
 — To się okaże. Milcz pan! Teraz muszę się rozmówić z owym Landolą. Człowieku, rozbójniku, szubrawcze, czy znasz niejakiego Corteja?
 — Tak — wyznał Sępi Dziób.
 — Aha! Jak go poznałeś?
 — Przez tego weterynarza, który jest szwagrem Corteja.
 — Nie, nie! — wołał mały. — Nie znam żadnego Corteja; nigdy jeszcze nie słyszałem tego nazwiska.
 — Spokojnie, bo każę wygarbować skórę! — ryknął kapitan. — Dowiem się, kto jest pana szwagrem. — I, zwracając się ponownie do Sępiego Dzioba, dodał: — Czy prowadziłeś interesy z owym Corteją? Żądam prawdy.
 — Tak; nawet bardzo wiele — odpowiedział zapytany. — Mój statek korsarski był jego własnością.
 — Ten łotr ma przynajmniej odwagę i wyznaje prawdę. Czy znasz niejakiego Sternaua?
 — Tak.
 — Czy nie chciał cię pewnego razu schwytać?
 — Tak.
 — Cóż więc zrobiłeś?
 — To, co teraz czynię. Uciekłem. Do miłego zobaczenia, panie kapitanie!
 Miał wciąż swój worek na grzbiecie. Teraz odwrócił się błyskawicznie i skoczył ku wyjściu. Po

88