Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/98

szczersza. Ludwik go schwytał, atoli zdołał umknąć, kiedy go sądziłem. Nazywa się Henrico Landola.
 — Henrico Landola? — zapytał Kurt. — Korsarz? O, nie, to nie on! Znam go.
 — Ach, ba! Sam przyznał.
 — Że się nazywa Landola? To niemożliwe.
 — Zapytaj go osobiście!
 Amerykanin obejrzał tymczasem obecnych.
 — Jakże się to zgadza? Czy podał się pan za niejakiego Landolę? Czy zna pan tego człowieka? — zapytał Kurt.
 — Słyszałem o nim.
 — Ale skądże panu wypadło na myśl podszywać się pod niego?
 Amerykanin wzruszył ramionami.
 — Żart — odpowiedział krótko.
 — Ach, ten żart mógł pana drogo kosztować. Landola nie cieszy się tutaj przyjaźnią.
 — Wiem o tem.
 — Ależ to on! — twierdził kapitan. — Ten szubrawiec ma jeszcze w worku pięć moich zająców, które złowił weterynarz.
 — Wyraża się pan zagadkowo — rzekł, potrząsając głową, don Manuel, a zwróciwszy się do Sępiego Dzioba, zapytał: — Skąd pan właściwie przybywa?
 — Przybywam od lorda Drydena — odpowiedział trapper.
 — A więc z Meksyku? — zapytała Roseta niecierpliwie.
 — Tak; bezpośredno. Nie widziałem jeszcze pa-

94