Strona:Karol May - Na dzikim zachodzie.djvu/148

nością siebie, nic więc dziwnego, że wywarły zamierzony skutek. Indjanie cofnęli się jeszcze bardziej i zaczęli coś szeptać między sobą. Patrzyli na mnie nieprzyjaźnie, ale poznać było, że uważają mnie za wroga nietykalnego. Tylko starzec podszedł nieco bliżej i zawołał:
 — To-kei-chun cię wysyła? To kłamstwo!
 — Kto śmie twierdzić, że Old Shatterhand kłamał kiedykolwiek?
 — Ja! — odparł.
 — Kiedy i gdzie?
 — Gdyś zbiegł, nie bacząc na to, iż byłeś naszym jeńcem.
 — Powiedz, jakie kłamstwo wypowiedziałem?
 — Skłamałeś nie słowami, lecz czynem. Udawałeś naszego przyjaciela, a postępowałeś jak wróg.
 — Twoje to usta przepełnione są kłamstwem. Czyż nie miałem w swej mocy syna To-kei-chuna? Czy nie darowałem mu życia i nie przyprowadziłem go do was? Jak mnie za to wynagrodzono? Potrakto-