Strona:Karol May - Na dzikim zachodzie.djvu/22

 — Walnęłam go pięścią w łeb tak mocno, że się zwalił jak długi.
 — Well! Czy byłbyś pan łaskaw pokazać nam tę pięść?
 — Oto jest.
 Pokazałem mu swoją rękę. Ujął ją w dłoń, obmacał dokładnie i rzekł z uśmiechem:
 — Jest pan istotnie niezwykłym wesołkiem. Przecież to kobieca ręka. Takie miękkie ręce miała nasza nieboszczka ciotka. Wiem o tem doskonale, bo częstowała mnie często policzkami, ale ani jeden nie powalił mnie na ziemię. Temi palcami potrafi pan powalić człowieka?
 — Nawet tak, że nie wstanie.
 —Well! Bądź pan łaskaw zaaplikować mi takie uderzenie. Chciałbym poznać stan nieprzytomności. Musi to być wspaniałe uczucie — roześmiał się znowu.
 — Tego nie możecie wymagać, mr. Snuffle. Dla pana potrzebowałbym dwóch uderzeń.
 — Jakto?
 — Jednego w głowę, drugiego zaś w nos.
 — Ach, tak! Nieźle pan się wykręcił, ale to nie pomoże. Gdybyś był naprawdę