Strona:Karol May - Na dzikim zachodzie.djvu/73

 — Tak. Dwaj z pośród nich porozumiewali się okrzykami. Jest to dla mnie niezawodnym a bardzo pożądanym dowodem, że nawet nie przeczuwają naszej obecności. To bardzo ułatwi wykonanie planu.
 — Well, zabierzemy się więc do roboty! Podpełzniemy do nich?
 — Oczywiście. Najważniejszą sprawą jest w tej chwili ustalenie miejsca ich postoju.
 — Doskonale. Kiedyż ruszymy?
 — Ruszymy? Kogo pan ma n a myśli?
 — Oczywiście, pana i siebie. Stary Tim musi pozostać przy jeńcu.
 — Hm. Wolałbym pójść sam.
 — Sam? Beze mnie? Nie ma pan do mnie zaufania?
 — E, głupstwa pan plecie. Nie lubię jednak innych obarczać tem, co sam zrobić mogę. Stało się to moją drugą naturą.
 — Obarczać? Co też pan mówi! Proszę wierzyć, że się przydam! Spaść jak sęp na czerwonoskórego, który nic nie przeczuwa, to rozkosz prawdziwa! Wpadłbym w rozpacz, gdyby mnie pan nie chciał zabrać. Pójdę z panem; brat zostanie tutaj.