Strona:Karol May - Na granicy tureckiej.djvu/28

—   24   —

że dałbym dużo, aby choć raz jeszcze w życiu spróbować.
 — A co to był za napój? — zapytał Omar. — Mój sidi umie wszystko i gdyby tylko wiedział, jak się ów napój nazywa, potrafiłby przygotować wam jeszcze lepszy.
 — Czy naprawdę? — zawołał pożądliwie grubas.
 — Czy naprawdę? — powtórzyli, oblizując się, Achmetowie.
 — Z wszelką pewnością, — potwierdził Omar poważnie.
 — A więc powiem ci, że ów napój nazywał się „plencz,“ — rzekł Abdahan, patrząc nam wyczekująco w oczy.
 — Plencz! — zawołał zdziwiony Omar. — Nie znam takiego napoju i nie piłem go nigdy. A ty, sidi?
 — Owszem, piłem i ty piłeś go również, tylko napój ten nazywa się nie plencz, lecz poncz, — rzekłem spokojnie.
 — Tak, poncz, poncz! — zawołał Machmet z ptasim dziobem.
 — Poncz, poncz! — potakiwał Machmet z twarzą buldoga.
 — Poncz, poncz, poncz! — bełkotał Abdahan, mlaskając językiem.
 — Tak, to był poncz! Czy potrafisz go przyrządzić sidi?
 — Tak, o ile będę miał wszystko, co jest do niego potrzebne.