Strona:Karol May - Na granicy tureckiej.djvu/32

—   28   —

również przeprowadzić, gdyż z pewnością byłby o próg zawadził.
 — Sidi, — rzekł, znalazłszy się przed domem, — jestem twoim przyjacielem, twoim najserdeczniejszym przyjacielem. Czy wątpisz o tem?
 — A czy chciałbyś, abym wątpił, — odpowiedziałem pytaniem.
 — O nie! W żadnym razie nie! — zawołał przerażony. — Kocham was obu, ciebie i twojego Omara i zapraszam was jutro do siebie na obiad. Czy przyjdziesz sidi?
 — Z przyjemnością!
 — O, jakiś ty dobry! Ale nie pożałujesz tego, bo należę do tych dusz, które żyją tylko szczęściem innych. Dobranoc!
 Zaledwie postać jego zniknęła w cieniach nocy, Omar otworzył usta, aby mi zakomunikować jakąś uwagę. Na szczęście zatrzymałem go w porę.
 — Cicho, — szepnąłem. — Tamci dwaj, nad nami podsłuchują. Słyszałem skrzypnięcie otwieranej okiennicy.
 — W takim razie ładne będą mieli o nas pojęcie, odszepnął chłopak.
 — Co my z nimi zrobimy?
 — Nic, pójdziemy spać, — odrzekłem. — Do Abdahana nie mamy już po co zaglądać, a ja jestem bardzo znużony.
 Nie namyślając się długo, wdrapaliśmy się na nasz dach, weszliśmy bez światła do naszych