Strona:Karol May - Na granicy tureckiej.djvu/47

—   43   —

 — Chłopcze, nie przerażaj mnie! — zawołałem, udając przestrach. — Trzeci raz od wczorajszego wieczora, to trochę zawiele. —
 — A jeśli jeszcze szlachetny Abdahan zapragnie odświeżyć gardło tym boskim napojeni? — dogadywał rozbawiony Omar.
 — Nie obawiaj się tego, — odrzekłem. — Jestem pewien, że szlachetny Abdahan nie wytrzyma do wieczora i sam sobie ów boski napój przygotuje. —
 — Jakto, i z czosnkiem i cebulą? —
 — To mniejsza! Gorzej będzie, jeśli doda aloezu? —
 — Czy to trucizna? —
 — Nie, ale dość silny środek przeczyszczający, z którym należy się obchodzić ostrożnie.
 Południe minęło już dawno, przyspieszyliśmy więc kroku i w parę chwil stanęliśmy przed duaną perską.
 I tutaj widocznie byliśmy oczekiwani, gdyż na spotkanie nasze z nieukrywaną radością wybiegł perski Achmet aga, wołając zdala niecierpliwie:
 — Jak to dobrze, że już jesteście! Wszystko oddawna czeka przygotowane! —
 — Co takiego czeka? — zapytał Omar, udając nieświadomego.
 — No, arak, koniak, cytryny, cebula, czosnek, cukier i nawet aloes! —
 — O, nawet aloes! Skądziżeś go wziął? —