Strona:Karol May - Na granicy tureckiej.djvu/69

—   65   —

zbieraną, w części francuską, w części bułgarską. Widocznie dostawała mu się ona drogą datków; na nogach nosił chodaki.
 — Co to za jeden? — zapytał raz Stojan zarządcy.
 — Nie wiem, — była odpowiedź, — Na imię mu Nikoła. Przychodzi w sobotę wieczorem, odchodzi w poniedziałek rano. Wprosił się... —
 — Więc dwie noce w czytelni nocuje?
 — Nocuje i za to zobowiązał się myć podłogę. Przynosi ze sobą świece i, jak się zdaje, na czytaniu i pisaniu noce spędza. —
 — Ciekawy człowiek. —
 Nikoła zaciekawił Stojana, który zapragnął poznać go bliżej. W tym celu pewnej niedzieli przyszedł do czytelni późno. Przez szczeliny, okiennic świeciło się. Wszedł. Nie było nikogo prócz Nikoły, który, przy stoliku siedząc, pisał.
 — Dobry wieczór, — pozdrowił go Stojan.
 — Dobry wieczór, — odpowiedział.
 — Cóż to... nocami pisujesz? —
 Chłopak głowę odwrócił i odrzekł spokojnie:
 — We dnie czasu nie mam.
 Stojan podszedł ku niemu i przez ramię piszącego robocie jego przyglądać się począł.
 — Co to? słownik przepisujesz? — zawołał zdumiony.
 — A słownik. —
 — I na cóż to? —
 — Kupić nie mam za co, a nauczyć się chcę. —