Strona:Karol May - Na granicy tureckiej.djvu/70

—   66   —

 Słownik był francusko-serbski, wydany w Belgradzie w 1846 roku. Nikoła przerabiał go na bułgarsko francuski, nie przepisując jednak wyrazów wszystkich. Stojan przypatrzył się uważniej i dostrzegł pewną systematyczność w dobieraniu wyrazów. Wszystkie one tyczyły się życia praktycznego, codziennych spraw i potrzeb ludzkich.
 Uczysz się więc języka francuskiego, — rzekł po chwili.
 Uczę się, — odpowiedział Nikoła.
 — Wyrazów? —
 — Jak będę umiał wyrazy, to dosyć. —
 — O nie, trzeba je jeszcze umieć wymawiać i łączyć. —
 — Co to znaczy? — zapytał chłopak.
 — Przeczytaj mi to, — odrzekł zamiast odpowiedzi Stojan.
 Stojan trafił na wyraz „pain“ (chleb) i Nikoła przeczytał tak, jak się pisze.
 — Widzisz, tak się pisze, a czyta się „pę“. Nauczyłbyś się przeto zupełnie błędnie. —
 — O Boże! — westchnął chłopiec. — Takbym się chciał nauczyć czytać i mówić.
 — Trzeba, żeby cię kto nauczył wymawiać i zapoznał z gramatyką. —
 — Cóż to gramatyka?
 — Nauka o mówieniu i pisaniu. —
 — Ach! jakżebym chciał się z nią zapoznać. —
 — Skądże się w tobie ta ochota wzięła? —
 — Skąd?... nie wiem, — odparł.