Strona:Karol May - Na granicy tureckiej.djvu/77

—   73   —

 Wreszcie zdecydował się wezwać do pomocy Nikołę.
 — Nie wiesz, co się tu dzieje? — przemówił do niego pewnego wieczora.
 — Aco? —
 — Grozi nam nieszczęście wielkie. Czytelnię nam zamknąć mogą. —
 — Co ty powiadasz? Jakim sposobem? — zapytał Nikoła.
 — Widzisz!... — odrzekł na to Marko, pokazując mu gazetkę, którą umyślnie na pokazanie mu zachował.
 Nikoła, przychodząc późno, nie spotykał się dotychczas z pismami tego rodzaju. Spotkanie się przeto wywarło na nim wrażenie silne.
 Pochłonął gazetkę jednym tchem i... doznał olśnienia.
 — Czytałeś to, Marku? —
 — Ja... nie... Ja nie czytuję. Moja rzecz — pilnować, owóż pilnuję i mimo to, wciskają się pisma, ktore w czytelni być nie powinny. —
 — Na cóż czytelnia? —
 — Na pisma stemplowane, te zaś, — wskazał gazetkę, — ktoś cichaczem podrzuca... Chodzi o to, żeby winowajcę złapać... Ty mi musisz dopomóc.
 — A cóż będzie z tym, co podrzuca? —
 — Rozprawi się z nim zarządzający. Trzeba, żeby nam Turczyn czytelni nie zamknął, byłoby to bowiem nieszczęście. —