Strona:Karol May - Na granicy tureckiej.djvu/78

—   74   —

 — Prawda, — odrzekł Nikoła, — ale byłoby to nieszczęście, gdyby pism takich nie czytano... posłuchaj jeno... —
 I odczytał ustęp z ogniem kreślony, w którym autor dowodził niesłuszności panowania tureckiego w Bułgarji.
 — Rozumiesz?... Wiedziałeś o tem?... —
 — Na Boga, nie wiedziałem. —
 — Widzisz więc, że takie pisma są tutaj zupełnie na swoim miejscu.
 — Tak... ale zarządzający... —
 — Tu nie o niego, ale o baszę chodzi... Tak należy urządzić, żeby się basza o tem nie dowiedział przez czapkina jakiego, któryby mu o tem doniósł. Czy tu przychodzą tacy? —
 — Przychodzą, — odparł Marko i wymienił nazwisk kilka.
 — Widzisz, to może oni nawet podrzucają pisma, aby było za co zamknąć czytelnię. —
 — Tak być w rzeczy samej może, — odrzekł nawpół przekonany dozorca i przy pierwszym spotkaniu z zarządzającym szepnął mu, że pisma podrzucone są przez zauszników baszy. —
 — Niech znikają pocichu... bez hałasu... Jak się tylko jaka gazeta pokaże na stole, zabieraj ją i w ogień! —
 Nikoła czemprędzej podzielił się wiadomością ze Stojanem.
 — Zarządzający kazał je Markowi niszczyć, —