Strona:Karol May - Na granicy tureckiej.djvu/80

—   76   —

mniejszej oznaki bohaterstwa nie noszący, cichy, potulny i do tego kulawy, niejaki Stanko Radow, który przy szkole miejscowej pełnił obowiązki nauczyciela przy klasach niższych. On to dopuszczał się występku, który Nikołę zachwycał. Wyobraźnia jego poniosła szwanku trochę i do Stojana szepnął:
 — Tegom się po Stanku nie spodziewał. —
 — Czemu? spytał Stojan.
 — Człowiek taki marny... —
 — W marnym ciele piękna dusza. —
 — Uhm... — odrzekł. — To być może.
 Wnet Stanko w oczach jego wypiękniał. Potulny nauczyciel zajaśniał blaskiem heroizmu. Stanko tymczasem, niczego się nie domyślając, czytał dzienniki, z podełba niekiedy po obecnych prowadził i po chwili wyszedł.
 — Idźmy za nim... — szepnął Nikoła do Stojana. Wstali i wyszli i wnet go na ulicy dopędzili, co im z tem większą łatwością przyszło, że nie spieszył się zgoła.
 Stojan go pozdrowił, Nikoła odrazu zaczął:
 — Tyś wielki człowiek, Stanku... —
 Ja?... — zapytał ten ostatni ze zdziwieniom.
 — Tak... ty... Za Dunaj chodzisz... —
 — Za Dunajem noga moja nigdy nie była. —
 — Stamtąd pisma, co w czytelni podrzucasz, przynosisz... —
 Słowa te zmieszały Stanka.
 — Widziałeś? —