Strona:Karol May - Na granicy tureckiej.djvu/81

—   77   —

 — Widzieliśmy obaj. —
 — No... to więcej podrzucać nie będę. —
 — Podpatrzyliśmy cię nie na to, ażebyś zaprzestał czynić, co czynisz, ale, żeby tobie pomagać, — rzekł Stojan. — Widzisz, zdradziłeś się, boś, sam...
 Będziemy ciebie osłaniali i w potrzebie pomagali tobie... —
 — Będziemy tobie pomagali! — zawołał Nikoła w uniesieniu.
 — Cicho... odezwał się Stanko. — Nie krzycz na ulicy... —
 — Psss... — syknął Nikoła i gębę sobie dłonią zasłonił.
 — Pójdźcie do mnie, mam izbę osobną, to pomówimy, — rzekł Stojan.
 Stojan miał mieszkanie u jednego z najbogatszych, ale i najtchórzliwszych ojców miasta. To też, wszedłszy na podwórze, szepnął do siebie:
 — Ściany mają uszy. —
 I wprowadził ich nie do swego pokoju, lecz do altany w ogrodzie, gdzie miał pewność, że podsłuchiwani nie będą.
 — Ot tu jesteśmy swobodni... Cóż, Stanku? — rzekł.
 — A cóż... — odpowiedział zagadnięty, ramionami wzruszając.
 — Będziesz miał w nas pomocników? —
  Wołałbym, — odrzekł, — abyście wyręczycielami moimi byli. —