Strona:Karol May - Na granicy tureckiej.djvu/83

—   79   —

mam. Więc, — zapytał, — wyście gotowi głowy nadstawiać?
 — A no, — rzekł Stojan. — Ja moją nadstawić gotów.
 — I ja moją, — dodał Nikoła.
 — Więc ja o was powiem i dam wam znać, a tymczasem będę któremu z was dawał te pisma, co do czytelni przeznaczone. —
 — Dawaj mnie, — rzekł Nikoła.
 — Dobrze, mogę tobie. —
 — Będę do ciebie wieczorem zachodził. —
 — Dwa razy na tydzień: we środę i w sobotę. Rozumiesz? —
 — Czemubym nie miał rozumieć? Trzeba jeno zapamiętać sobie: środa i sobota, — powtórzył.
 Następnej niedzieli do czytelni przyszedł Stojan i, przysunąwszy się do niego zapytał cicho:
 — Byłeś u Stanka? —
 — Ach! — odrzekł, — zapomniałem. —
 — No widzisz. —
 — W środę byłem, ale nadaremnie, a wczoraj w książkę się wgryzłem i zapomniałem... Pójdę dziś wieczorem. —
 — Czy go zastaniesz? —
 Moja wina... Nie rozumiem, jakem mógł zapomnieć. Et, pójdę zaraz. —
 Nikoła porwał czapkę, wyszedł z czytelni i prosto do Stanka po pisma się udał.
 Stanko zajmował mieszkanie w szkole, a raczej szkoła zajmowała jego mieszkanie. Składało