Strona:Karol May - Na granicy tureckiej.djvu/92

—   88   —

 Zamienił Stanko ze Stojanem jeszcze frazesów kilka i odszedł, Stojan na spoczynek się ułożył.
 Przed domem cyganka stara czekała długo, bardzo długo, aż wreszcie stanowisko swoje opuściła i udała się wprost do konaku.
 — Ja do samego baszy, — rzekła urzędnikowi, który na nią pytająco spojrzał.
 — Cóż ty do paszy masz?
 — Mam ja mu powiedzieć takie słowo, za które mnie pariczkami (pieniędzmi) obsypie.
 — Da ci ghurusz jeden.
 — Nie... tysiąc.
 — Eh?... — odezwał się urzędnik. — Toś ty może Stojana Kriwenowa wytropiła? Z tem nie potrzeba ci do paszy iść... prowadź... gdzie on?...
 — A moich tysiąc ghurusz!... zawołała cyganka płaczliwie.
 — Najprzód zaprowadź i pokaż, a potem pogadamy.
 Cyganka zakaszlała się, pochyliła, płachtę na głowę naciągnęła i przodem podreptała, a za nią sunął aga z oddziałem zaptich.
 Cyganka z początku nie spieszyła się, potem jednak żwawiej, ulic kilka minęła i stanęła.
 — Oto tu... — rzekła, oczami pokazując.
 — Tu... hm? — odrzekł aga. — To szkoła.
 Zwrócił się do zaptich, a oczy jego wyrażały zapytanie.
 — Na Stanku niema podejrzenia?...