Strona:Karol May - Na granicy tureckiej.djvu/97

—   93   —

 — Trudno — odpowiadali ci, co do konaku wstęp mieli.
 — Czemu?
 — Gada.
 — Jakto... gada?
 — Prawi Turkom prawdę w oczy.
 — Onże był zawsze taki milczący!
 — Milczał, póki gadać nie trzeba było, ale teraz gada, a tak spokojnie, jakby w kawenie rozmawiał.
 — Skądże wiecie o tem?
 — Słyszeliśmy od zaptich, którzy do naszej dugiany (sklepu) przychodzą i mastykę (wódkę) piją.
 Stojan na te wiadomości westchnął i w duszy poprzysiągł pomścić na wrogu każdą krzywdę przyjaciela.
 Tymczasem, kiedy ogólnie wiadomym się stało, że sprawa Stanka uważaną jest w konaku za przepadłą, matka Dymitra udała się do sędziego i obiecała mu pięćset medżidżi za uwolnienie nauczyciela.
 Konferencje o tem trwały czas jakiś, wreszcie aga zjawił się u Dymitra i rzekł:
 — Ten wasz Stanko głupszy aniżeli sobie wyobrazić można.
 — Dlaczego?
 — Więzienie miał otwarte, wyjść mógł i... nie wyszedł.
 — Czemu?