Strona:Karol May - Na granicy tureckiej.djvu/98

—   94   —

 — A cóż!... Boi się i ze strachu zostanie powieszony.
 — Hm... chciałabym się z nim widzieć, — rzekła matka Dymitra.
 — Czemu nie!... i owszem, — odrzekł bej. — Śledztwo już skończone.
 W dwa dni potem bej wprowadził kobietę do więzienia.
 — Dobrze, żeś przyszła, — rzekł. — Napastują mnie tutaj uwolnieniem. Dawniej napastowano mnie badaniem, teraz uwolnieniem i do domu mnie wypychają twojego.
 — Czemu nie idziesz?
 — Bo za mną pójdą zaptije i sprowadzą zpowrotem, ale nie samego, lecz w towarzystwie synów twoich i innych młodzieńców.
 — Domyślasz się tego?
 — Trzebaby chyba Turków nie znać, żeby, myśleć inaczej.
 — I ja to wiem, ale mówię ci przyjdź. Schowanie mam dla ciebie takie, że cię nie znajdą i Dymitr cię na drugą stronę wyprawi.
 — A cóż ja tam będę robił?
 — To, co inni.
 — Nie babo, — odrzekł spokojnie. — Tam jedni idą w apostoły, drudzy zostają wojnikami, trzeci piszą i drukują. Ze mnie nie może być ani apostoł, ani wojnik, ani pisarz; dzieci w Rumunji dla mnie do uczenia niema, będę więc odjadał chleb tym, co go sami zawiele nie mają.