Strona:Karol May - Niewolnice.djvu/59

wyrażającą najwyższe zdumienie. Kiedy mokkadem zamilkł, powiedział:
 — Treść waszej rozmowy nie jest dla mnie jasna. Mówicie o Ibn Aslu. Czy macie może na myśl Ibn Asla ed Dżazuhr, łowcę niewolników?
 — Tak.
 — Allah! Dlaczego tailiście to przede mną?
 — Powiedzieliśmy ci, wynajmując wielbłądy, że się tu mamy spotkać z przyjacielem. Jest nim Ibn Asl. Czy to była nieprawda?
 — Nie, ale właściwa prawda mimo to została zatajona!
 — Czyż jesteś jego wrogiem?
 — Tak. Podczas jednej ze swoich wypraw ukradł najlepsze wielbłądy mojego szczepu.
 — Za mały to powód, abyś się na nas gniewał. Nic o tej kradzieży nie wiemy, zresztą, może się mylisz?
 — Nie; widziano go z naszymi wielbłądami.
 — Więc masz teraz najlepszą sposobność, aby się z nim porachować. Gdy tu

55