Strona:Karol May - Niewolnice II.djvu/33

da, ale płacić w każdym razie nie myślę. Co najwyżej, zapłacę mu za nich kulą.
 — Ty ciągle jeszcze żartujesz! Mów rozsądnie, ażebyśmy wiedzieli, co o tobie myśleć. A rozkrępuj nas, bo źle będzie z tobą, gdy nadejdzie Ibn Asl.
 — Nie strasz mnie niepotrzebnie, bo przecież i wy mieliście względem mnie złe zamiary, a jednak nic mi się nie stało. Dostaliście się teraz po raz drugi w moje ręce, a waszego Ibn Asla prawdopodobnie taki sam los spotka. Znam waszego wodza i jego zamiary. Ukrywa się koło Bir Murat w towarzystwie Libbana, który otrzymał polecenie ugodzenia mnie zatrutą strzałą.
 — Libban! Skąd ty wiesz o nim? Przecież ja wcale o nim nie mówiłem! A i strzała, o której mówisz, nie była przeznaczona dla ciebie.
 — Tak ci się zdaje, ja jednak wiem coś innego.
 — Ale się mylisz zapewne! Była przeznaczona dla tego obcego effendiego, tego psa chrześcijańskiego.
 — A więc dla mnie!
 — Dla ciebie?
 Wpatrzyli się obaj z brzydalem we mnie oczyma pełnemi przerażenia, a po chwil Ben Kazawi wyjąkał:
 — Jakto...? Więc ty jesteś tym effendim?

31