Strona:Karol May - Niewolnice II.djvu/41

posuwają. Lufy strzelb zniżyły się i, na dany przeze mnie znak, huknęły. Echo odbiło się od skał, a z niem zmieszały się krzyki ranionych i uciekających.
 Cofnęli się i widocznie stracili odwagę. Teraz żołnierze moi zajęli poprzednie swe stanowiska, tak, ażeby półkole było zamknięte.
 Wtem nadbiegł ktoś ztyłu i, zbliżywszy się do mnie, zawołał:
 — Effendi, effendi, gdzieś ty? Ja ciebie szukam!
 Był to nieszczęsny Selim. Ten gałgan robił wszystko przewrotnie.
 — Stul gębę! — odpowiedziałem mu. — Dlaczego wrzeszczysz?
 — Ażebyś mnie usłyszał, effendi.
 — Jesteś głupi! Nie zdajesz sobie sprawy z tego, że i nieprzyjaciel słyszy twoje wołanie?
 — Jeżeli posłyszy, to nawet najśmielszy ze strachu zadrży.
 — Jesteś głupi i baty ode mnie dostaniesz, bo wszystko nam swoim wrzaskiem zepsułeś; a w każdym razie jesteś winnym krwi, która teraz popłynęła!
 — Allah kehrim! — Boże, bądź nam miłościwi Słyszałem huk po skałach. Czy może zbójcy naszych żołnierzy wystrzelali?
 — Tak jest. Dzięki tobie wszyscy do ostatniego zginęli i tylko ja sam zostałem.

39