Strona:Karol May - Niewolnice II.djvu/62

dumnej, jakby naprawdę był drugim Cydem lub Bajardem.
 A zatem wypędzono go! Było mi żal, że te niewiasty w oczy mu to powiedziały, ale sam sobie musiał winę przypisać, gdyż niepotrzebnie krzyczał.
 Teraz należało przedewszystkiem puścić się w pogoń za mokkademem i muza’birem, a nikomu nie mogłem tego zadania powierzyć. Obecność moja była wprawdzie potrzebna także tutaj w obozie, lecz sądziłem, że mogę się zdać na porucznika. Kiedy mu powiedziałem o swoim zamiarze, wydłużyła mu się twarz i odpowiedział:
 — Effendi, przyznaję otwarcie, iż wolałbym, żebyś został. Prowadzić tak wielu jeńców, a przytem czuwać nad sześćdziesięciu kobietami, — to na moje siły trochę za trudne!
 — Przecież jeńcy zakuci, a kobiety posłuchają cię chętnie. Nic złego spotkać cię nie może.
 — Trudno przewidzieć, co się stać może. Z jedną kobietą nieraz już kłopot wielki, a tutaj mam ich coniemiara. Effendi, nie rób mi przykrości i nie obarczaj mnie tylu babami! Zresztą, i tak nie wiem, jaką drogą mam je prowadzić.
 — Oczywiście, przez Bir Murat, dokąd zwrócili się także zbiegowie. Wiedzą oni, że

60