Strona:Karol May - Niewolnice II.djvu/71

 — Wśród moich ludzi był zdrajca, członek Kadirine, który...
 — Masz na myśli Ben Meleda?
 — Skąd ty go znasz?
 — Bo to on doniósł mokkademowi o twoim planie
 — Otrzymał już za to nagrodę. Wygadał się przed kolegą, a tamten o wszystkiem mi doniósł. Dowiedziałem się więc, że mokkadem i muzabir udali się do tego wadi, ażeby spotkać Ibn Asla. Zarekwirowałem zatem czem prędzej wielbłądy, i ruszyłem w drogę, zdrajca zaś otrzymał taką bastonadę, że nie przyda się już na nic Kadirine. Jechaliśmy dziś przez całą noc i szukaliśmy studni, aż znaleźliśmy wreszcie ją i ciebie.
 — Dzięki za to Allachowi! — westchnął porucznik. — Ponieważ sam przybyłeś, spada mi z głowy troska o te kobiety. Wolę walczyć ze stu nieprzyjaciółmi, aniżeli transportować sześćeziesiąt djablic. Ta Marba kłuje nożem dokoła siebie, jak dziki Sudańczyk. Jest najmłodsza i najpiękniejsza z tych wszystkich niewolnic; jakież w takim razie muszą być starsze? Nie potrafiłem przeszkodzić morderstwu.
 — Ja sam nie byłbym mu przeszkadzał. Niech cierpi ten, kto zadaje cierpienia, — rzekł reis effendina poważnie, używając zwykłego swego hasła. — Teraz wiem wszystko i chcę przypatrzeć się obozowi i ludziom.

69