Strona:Karol May - Niewolnice II.djvu/73

 — Tak.
 Oba te „tak“ nie brzmiały jakoś tak pewnie, jak wtedy kiedy mnie odpowiadał. W całem zachowaniu się i w postawie emira było coś takiego, co nie budziło zbytnich nadziei i wykluczało długą odpowiedź, lub mowę obronną?
 — Zabiliście przytem wielu ludzi? — brzmiało trzecie pytanie.
 — Tak... niestety... nie można było inaczej... — wyksztusił.
 — Potem, kiedy ten effendi zażądał, abyście się poddali, groziliście mu, że dzisiaj na was, a jutro na niego kolej przyjdzie?
 — Tak.
 — Według jakiego prawa chcecie być osądzeni? Czy według prawa pustyni, czy według mego prawa?
 — Według twego — odrzekł, odetchnąwszy nieco lżej:
 — Usłyszysz mój wyrok, który też zaraz będzie wykonany. Niech cierpi ten, kto zadaje cierpienia.
 Odwrócił się, pociągnął mnie za sobą i spytał:
 — Effendi, jakbyś ty ich ukarał?
 — Sądownie.
 — Ja teraz jestem sędzią. Otrzymałem prawo wydawania wyroków, zarówno jakich wykonywania, chciałbym jednak usłyszeć twoje zdanie. Czy zasłużyli na śmierć?

71